ความรักเป็นสิ่งสวยงาม หลายคนจึงอดหลงใหลได้ปลื้มกับมันไม่ได้…..ในยามที่มันอยู่
เรามักหลอกตัวเองว่า………เพราะเรารักเขามาก เขาคงเห็นความดี ความตั้งใจของเรา
และรักเราตอบบ้าง ไม่มากก็น้อย และเมื่อเขาตอบรับรักของเรา……. ความฟูของหัวใจ
มักทำให้เราก้าวล่วงไป…ถึงการรู้สึกยึดมั่นว่า เขาเป็นส่วนหนึ่งของเรา เป็นเหมือนทรัพย์
สินส่วนตัวทางใจอย่างหนึ่งที่จะต้องอยู่กับเราทุกครั้งที่เราต้องการนานเท่าที่เราปรารถนา
ความรู้สึกอันนี้แหละ คือจุดเริ่มของความเจ็บปวดทั้งมวล…..เพราะมันฝืนกฏธรรมชาติ
ไม่ได้บอกว่า …… รักต้องลงเอยด้วยความเศร้าเสมอไป .หากแต่เพียงให้ทั้งคู่เข้าใจกัน
จะรักคุณมากขึ้น หรือหดน้อยถอยลง…..ก็จะเป็นเพราะคนสองคน ไม่ใช่ความต้องการ
ของฝ่ายใด ฝ่ายนึงเท่านั้น…. ชีวิตเป็นเรื่องซับซ้อนเข้าใจยาก แต่ในความซับซ้อนนั้น
มันก็เรียบง่ายอย่าง ที่เรานึกไม่ถึง .เพราะไม่ว่าสิ่งไหน เรื่องอะไรสารพัด ทุกอย่างล้วน
แต่อยู่ในกฏเดียวกัน มันจะ เกิดขึ้น …. ตั้งอยู่ … แปรสภาพ แล้วก็จบลงไป………..
รักที่สมหวังอยู่กันจนแก่เฒ่า ก็หนีไม่พ้นกฏข้อนี้ เพราะวันนึงไม่เราก็เขาก็ต้องไปจากกัน
สิ่งสำคัญจึงไม่ได้อยู่ที่ว่า วันนี้เขาอยู่หรือจากไป สำคัญที่ว่า…ช่วงที่เรามีเวลาอยู่ด้วยกัน
ขอให้มีความทรงจำที่ดี … ก็เพียงพอแล้ว อย่างน้อย เราก็ยังมีอะไรดีดีให้นึกถึงทุกๆๆวัน
และยิ้มให้ความทรงจำนั้นได้ ถึงวันนี้จะยังร้องไห้ ก็คงไม่กระไร.. เพราะชีวิตก็เป็นแบบนี้
มีวันที่เลวร้ายวันที่สวยงามมีวันที่ว่างเปล่า สุขก็อยู่กับเราไม่นาน ทุกข์ก็อยู่กับเราไม่นาน
สุขเคยแวะผ่านมาแล้วก็ไป ทุกข์ก็เป็นเช่นกัน ร้องไห้แล้วก็อย่าร้องเปล่าๆมองให้เข้าใจ
ได้แต่อวยพรให้คุณเข้าใจชีวิตมากขึ้น เติบโตขึ้น เข้มแข็ง แต่อย่าแข็งกร้าวสดใสเสมอ
ขอให้อ่อนโยน แต่เข้มแข็ง และขอให้ วันใหม่ในชีวิตมา….ถึงในอรุณรุ่งของ…วันพรุ่งนี้
ที่มีแต่ความสดใส…วันที่เราจะไม่ต้องร้องไห้อีกต่อไป…
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น