"ความเหงา" ที่เข้ามาเยือนเราตอน "โสด" อาจจะเป็นความเหว่ว้าอันน่าหดหู่ แต่ถ้ามีแฟนแล้ว กลับต้องถูกทิ้งให้เหงาอยู่คนเดียวบ่อย ๆ มันแย่ยิ่งกว่าเป็นร้อยเท่า...หรือใครจะเถียง?
ถ้า "ความรัก" ทำให้เรา "มีความสุข...น้อยลง" และทำให้เราอยู่คนเดียวไม่ได้ ไปไหนคนเดียวไม่เป็น ก่อนที่จะโทษคนอื่นลองถามตัวเองก่อนดีไหมว่า...เราคาดหวังจากความรัก...มากไปหรือเปล่า?
ฉันเชื่อว่าเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ของคนที่กำลังมีความรัก และรู้สึกเหมือนถูกทอดทิ้ง ส่วนใหญ่ก็เป็นเงื่อนไขที่เราสร้างขึ้นมากดดันตัวเองทั้งนั้น เพราะไม่ว่าคนสองคนจะรักกันแค่ไหน ก็คงไม่มีใครสามารถอยู่ใกล้ชิดตัวติดกันได้ทุกวันเวลา คนที่มีความรักแล้วอยู่คนเดียวไม่ได้ นั่นเป็นเพราะว่าต่อให้เขามีความรักอยู่เต็มหัวใจ แต่ก็ใช้มันไม่เป็น
ถ้าเรารู้จักใช้ "หัวใจ" โอบกอด "ความรัก" เอาไว้ แบ่งปันรักให้คนอื่น...และเหลือมันไว้ให้ตัวเองบ้าง แม้จะต้องอยู่คนเดียวกี่ร้อยวันกี่พันคืน "ความเหงา" ก็ทำอะไรเราไม่ได้อยู่ดี กับคำพูดที่ว่า"คนทุกคนบนโลกนี้ล้วนแตกต่างกัน" บางครั้ง...เราอาจจะเป็นคนขี้เหงาและช่างอ่อนไหว หรือบางที...เราก็แค่มีความมั่นใจไม่เท่ากับคนอื่น แต่ถ้าเราได้รับโอกาสให้เป็นหนึ่งในบรรดาผู้โชคดีที่ได้มีความรักแล้ว จงภูมิใจกับความรักที่ตัวเองมีอยู่ และจงภูมิใจกับตัวเองมาก ๆ ด้วย เพราะความรักไม่เคยสอนให้เรา...อยู่คนเดียวไม่ได้ แต่ความรักจะทำให้การอยู่คนเดียวของเรา เป็นช่วงเวลาที่มีความหมาย...มากที่สุด
ในความเงียบ เราจะได้ยินคำว่ารักที่เราอยากฟัง...ดังที่สุด
ในความมืด เราจะมองเห็นภาพความสุขที่เราอยากมี...ชัดที่สุด
ในเวลาที่เราอยู่คนเดียว เราจะได้เรียนรู้ว่าใครคือคนที่เราคิดถึง...มากที่สุด
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น